Σχέση Δημόσιου - Ιδιωτικού Ελεύθερου Χώρου

Μελετώντας κανείς τη Μανιάτικη αρχιτεκτονική θα μπορούσε να βγάλει, αξιόλογα συμπεράσματα και για την κοινωνία της Μάνης. Η δομή των κτισμάτων, το ύψος, τα ανοίγματά τους, καθώς και οι ελεύθερες επιφάνειες πρασίνου του οικισμού είναι χαρακτηριστικά που πηγάζουν από την κοινωνική δομή και συνιστούν εικόνα αυτής. Όσον αφορά λοιπόν την έννοια της γειτονιάς και τη σχέση δημόσιου και ιδιωτικού χώρου, αξίζει να σημειώσουμε πως υπάρχει σαφής διάκριση της ιδιωτικής αυλής της εκάστοτε οικογένειας από τη δημόσια οδό. Η διάκριση αυτή γίνεται αντιληπτή με την ύπαρξη τοιχοποιίας γύρω από τον κύριο ορθογωνικό πυρήνα της κατοικίας, ώστε να οριοθετήσει την εσωτερική αυλή του σπιτιού, που περιελάμβανε όλες τις δραστηριότητες της οικογένειας (φύλαξη ζώων, στέρνα, κ.α.) και εξασφαλίζει την οχύρωσή της σε πιθανές επιθέσεις. Η ιδιωτική αυλή ήταν κοινή για τις κατοικίες που ανήκαν στο ίδιο συγκρότημα και, χρησιμοποιούνταν από τα άτομα της ευρύτερης οικογένειας. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μία «γειτονιά», στην οποία όμως ανήκουν αυστηρά μέλη της ευρύτερης οικογένειας όσο κι αν αυτή πληθαίνει, από γενιά σε γενιά. Το δημόσιο πέρασμα από την άλλη πλευρά, είναι κοινόχρηστο και σχετίζεται ουσιαστικά με τη μετακίνηση από το ένα σημείο του οικισμού στο άλλο, εφόσον oι γειτονιές των οικογενειών καταλάμβαναν μεγάλες εκτάσεις του οικισμού. Στη συγκεκριμένη προσπάθειά μας να αποτυπώσουμε την κάτοψη μίας γειτονιάς, συμπεράναμε πως γενικά τα όρια του «δημόσιου» και του «ιδιωτικού» γίνονται αρκετά ρευστά όταν η οικογένεια επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό και χαθεί πια η στενή συγγένεια.