Στέγη

Είναι χαρακτηριστικό πως τα σπίτια στο χωριό έχουν ορθοκανονικές σχετικά κατόψεις, διότι αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολο να στήσουν τη στέγη. Επικρατεί ο τύπος της τετρκλινούς στέγης. Οι φορείς της στέγης είναι ξύλινοι και ώς τελική επικάλυψη έχουν σχιστόπλακες. Αυτή η τυπολογία διατηρείται σε όλο το χωριό, εκτός από ορισμένες πιο πρόχειρες κατασκευές πουχρησιμοποιείται λαμαρίνα και μια μόνο περίπτωση που χρησιμοποιείται κεραμίδι (μεταγενέστερη επέμβαση).

Από τον μάστορα του χωριού καταγράφηκε η παρακάτω παραδοσιακή διαδικασία κατασκευής ενός φορέα στέγης:
Σε μια δεδομένη κάτοψη μετράει το μισό του πλάτους της μικρότερης πλευράς, και το φέρνει στο μήκος, δημιουργώντας δύο τετράγωνα. Εκεί "γυρνάει" την κλίση της στέγης για να δει τους λοξούς αμείβοντες. Υπολογίζει 25% κλίση αν έχει μεγάλες πλάκες ή 28% αν είναι μικρές.

Στην τοπική ορολογία οι αμείβοντες λέγονται ψαλίδια που πατάνε πάνω στον ελκυστήρα (γρέντα) και ενώνονται μεταξύ τους στην πάνω απόληξη με τον ορθοστάτη (παπάς), ο οποίος πιάνεται ελεύθερα στον ελκυστήρα. Η αντηρίδα που στηρίζει τον αμείβοντα, τοπικά λέγεται κέντα. Στην κορυφή τα ζευκτά ενώνονται μεταξύ τους με την κορυφομηκίδα (καβαλάρης) ενώ το κεκλιμένο διαγώνιο δοκάρι που γυρνάει η κλίση προς την μικρή πλευρά της στέγης είναι ο μαχιάς (αγκωνάρι). Πάνω στους αμείβοντες τρέχουν κάθετα ξύλα που χωρίς άλλο πέτσωμα κρατούν τις σχιστόπλακες. Αυτά ιδανικά τοποθετούνται μεταξύ τους σε απόστασεις ίσες με το πλάτος τους.

Oi στέγες που καλύπτονται με λαμαρίνα, έχουν συνήθως πιό μικρά δοκαράκια που τρέχουν κάθετα στους αμείβοντες ή πιό αραιά. Εν πάση περιπτώσει επειδή δεν φέρουν τόσο βάρος όσο οι παραδοσιακές στέγές, είναι και πιο ελαφριές οι κατασκευές που τις στηρίζουν.

Ορισμένες φορές έχουμε έναν τοίχο ή ένα υποστήλωμα που ξεκινάει από το έδαφος και φτάνει να στηρίξει την κορυφομηκίδα. Συνήθως όταν χωριζόταν στην μέση ένα σπίτι χωριζόταν εκεί. Επίσης συνήθως, το επίπεδο κάτω από τον εκλυστήρα κλείνει με οροφή (ταβάνι) μέσω του οποίου δημιουργείται και αποθηκευτικός χώρος στη στέγη.