Επικοινωνία - Σχέση με τους γύρω οικισμούς

Το Καπέσοβο απέχει 43 χλμ. από την πόλη των Ιωαννίνων, ενώ τα χωριά που γειτονεύουν είναι το Κουκούλι, η Μπάγια, η Βίτσα, το Βραδέτο και το Τσεπέλοβο. Ο παλιός μουλαρόδρομος που διασχίζει το Ζαγόρι από τα Γιάννενα έως τα Γρεβενά, ανεβαίνει από το Κουκούλι στην νοτιανατολική πλαγιά του βουνού και κατευθύνεται προς το Τσεπέλοβο και το Σκαμνέλι, περνώντας περίπου 300 μέτρα μακρυά από το Καπέσοβο. Το χωριό ενώνεται με το δρόμο αυτό με δύο καλντερίμια που συγκλίνουν στον αυχένα πάνω από τα σπίτια.

 Ο σημερινός αυτοκινητόδρομος περνάει 50 μέτρα από τον οικισμό και καταλήγει περιμετρικά στο νεκροταφείο, ώστε να μην αλλοιώσει την ομοιογένεια του ιστού. Οι παλιές προσβάσεις διατηρήθηκαν και ο επισκέπτης καταλήγει στο χωριό από τον αυχένα, κάτω από το λόφο του νεκροταφείου. Από εκεί ξεκινούν τα καλντερίμια που οδηγούν στα σπίτια και την πλατεία. Μόνο ο μουλαρόδρομος που ανεβαίνει από το Μονοδένδρι και τη Βίτσα φτάνει στο χωριό από χαμηλά.

Ανέκαθεν, οι κάτοικοι του Ζαγορίου ένιωθαν την ανάγκη αλληλεγγύης και συνεννόησης, προκειμένου να επιβιώσουν σε έναν τόσο δύσκολο τόπο. Έχει νόημα, λοιπόν, να σκεφτούμε τα Ζαγοροχώρια όχι ως αποκομμένα χωριά, αλλά ως ένα δίκτυο οικισμών, που συνδεόταν με τα γειτονικά βουνά και τα μονοπάτια τους, παρά χωρίζονταν από αυτά, «χαμένα» στο δυσπρόσιτους ορεινούς όγκους. Έχτιζαν τα χωριά τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να αντικρίζουν το ένα το άλλο και μάλιστα  να υπάρχει από κάθε ένα οπτική και ακουστική επαφή με τουλάχιστον άλλα τρία, ώστε να  επιτυγχάνεται η γρήγορη μεταφορά ειδήσεων σε έκτατες περιπτώσεις. Συχνά μάλιστα, οι ιδιοκτησίες μεταφέρονταν στην πάνω ή στην κάτω πλευρά χωριών, όπως το Καπέσοβο, ώστε να μειώνεται η απόσταση από οικισμούς, με τους οποίους διατηρούσαν εμπορικές σχέσεις. Αυτό είναι εμφανές από την αποψίλωση των δασών γύρω και από το συγκεκριμένο χωριό. Κατά μήκος των διαδρομών, κατασκεύαζαν περίτεχνα γεφύρια, που ακόμα και σήμερα αποτελούν αντικείμενο θαυμασμού και μελέτης. Το γεφύρι του Κόκκορη ή Νούτσου, κοντά στο Κουκούλι, πρωτοχτίστηκε το 1750 με χρήματα του Νούτσου Κοντοδήμου, προεστού από το Βραδέτο και λίγα χρόνια μετά ανακατασκευάστηκε από το Νούτσο Καραμεσίνη, Καπεσοβίτη προεστό.