Περιγραφή Τοπικού Δομικού Συστήματος

Το τοπικό δομικό σύστημα της Δροσοπηγής είναι διαμορφωμένο με βάση τις φυσικές ιδιότητες των προσφερόμενων από τη φύση υλικών και την εμπειρική γνώση των κατοίκων σε συνδυασμό με τις ανάγκες τους, τακτική που απαντάται στους περισσότερους ορεινούς οικισμούς της Ηπείρου. Στα Μαστοροχώρια, η κύρια ενασχόληση των κατοίκων ήταν η κατεργασία της πέτρας, η οποία βρίσκεται άφθονη στο Ηπειρώτικο περιβάλλον. Επιπλέον οι δασώδεις βουνοπλαγιές πρόσφεραν ευπρόσιτη και ανθεκτική ξυλεία για οικοδομική χρήση.

      Οι κατοικίες της Δροσοπηγής έχουν κατά κανόνα κάτοψη ορθογωνική, διαστάσεων κατά κανόνα 5 επί 10 μέτρων, ή 8 επί 12 εάν επρόκειτο για μεγαλύτερη ή ευπορότερη οικογένεια. Οι λίθινοι εξωτερικοί τοίχοι, οι οποίοι αποτελούν φέρον στοιχείο, παρουσιάζουν μεταβαλλόμενο πάχος, με μεγαλύτερους λίθους στη βάση τους και εκλέπτυνση στο ανώτερο πάτωμα. Δομούνται σε στρώσεις των 80 εκ. – 1 μ., οι οποίες είναι διακριτές στη λιθοδομή είτε αποτελούν το σημείο εισαγωγής των ξυλοδεσιών, οι οποίες περιδένουν το κτήριο περιμετρικά. Οι τεχνίτες άφηναν τις στρώσεις να επικαθίσουν, με αποτέλεσμα την αύξηση της σταθερότητας της τοιχοποιίας. Οι λίθινες φέρουσες τοιχοποιίες έκαναν αναγκαία τη συνετή και φειδωλή διάνοιξη παραθύρων, με μικρότερα στο ισόγειο, το οποίο χρησιμοποιούνταν ως χώρος αποθήκευσης και φύλαξης των ζώων, και μεγαλύτερα στον όροφο, σε συμμετρική διάταξη. Η συμμετρία που παρατηρείται στις κατασκευές αναμφίβολα πηγάζει όχι μόνο από τις στατικές και οικοδομικές ανάγκες, αλλά και από την αναζήτηση της αισθητικής και της αρμονίας, με πιθανές επιρροές από το κίνημα του νεοκλασικισμού.

      Στο εσωτερικό των κτηρίων η διαμερισμάτωση σε  χώρους  γινόταν με τοίχους λίθινους κυρίως στο ισόγειο, οι οποίοι προσέφεραν και επιπλέον στήριξη στο πάτωμα του ορόφου. Η θέση των διαχωριστικών εσωτερικών τοιχοποιιών είναι ευδιάκριτη στις εξωτερικές παρειές του κτηρίου, καθώς οι αγκυρώσεις των λίθων μεταξύ τους προβάλλουν συχνά στην όψη του κτηρίου. Στο ανώτερο πάτωμα οι διαχωριστικοί τοίχοι κατασκευάζονται από ξυλόπηκτους τοίχους, πλέγμα ξύλινων πηχών με επικάλυψη από σοβά και γέμισμα του εσωτερικού κενού από φρύγανα, κουκουνάρια ή στελέχη από καλαμπόκι. Η κατασκευή αυτή ήταν προτιμότερη για το ανώτερο πάτωμα λόγω της ελαφρότητας της σε σύγκριση με τη λιθοδομή, ώστε να μην επιβαρύνονται οι σανίδες και οι δοκοί του πατώματος από επιπλέον φορτίο.

      Το δομικό σύστημα των στεγών της Δροσοπηγής ακολουθεί τον εκτενέστερα διαδεδομένο ηπειρώτικο τύπο με τον φέροντα οργανισμό από ξύλινες δοκούς και την επικάλυψη από σχιστολιθικές πλάκες, οι οποίες βρίσκονται σε αφθονία στο φυσικό περιβάλλον με το εύθραυστο βραχώδες έδαφος. Οι στέγες σχηματίζουν γείσο από σχιστόπλακες, χάρη στο οποίο προστατεύονται οι τοιχοποιίες από το νερό της βροχής.