Πλατείες - Πλατώματα - Ελεύθεροι Χώροι

Στον οικισμό ο δημόσιος χώρος ορίζεται κυρίως με τις δημόσιες κρήνες και τις πηγές, το δημόσιο πλυσταριό με σκάφες κατάλληλα διαμορφωμένες, καθώς και από το μοναδικό μνημείο που σήμερα εντοπίζεται στον κεντρικό δρόμο.

 Όλα τα παραπάνω εντοπίζονται κεντρικά του χωριού και είναι προσβάσιμα σε κάθε περαστικό ή περιηγητή, δηλώνουν  τις κοινές δραστηριότητες και τα σημεία συνάντησης των κατοίκων παλιότερα. Σήμερα λειτουργούν ως τοπόσημα και ως διοχετεύσεις παροχής του νερού των πηγών της περιοχής.  

 Αντίθετα, λιγότερο φανερά αλλά πολύ σημαντικά στοιχεία με δημόσια χροιά στον οικισμό αποτελούν οι κεντρικές αυλές, τα περάσματα από την μια ιδιοκτησία στην άλλη, οι μη περιφραγμένοι υπαίθριοι χώροι. Σε μια περιήγηση στα στενά δρομάκια του χωριού χάνεται η αίσθηση ιδιωτικού δημόσιου, αφού οι ιδιωτικές αυλές χρησιμοποιούνται ως περάσματα και συνέχεια του δικτύου χωρίς να γίνεται αντιληπτό, πότε μεταβαίνει κανείς από το δημόσιο στο ιδιωτικό και το αντίστροφο. Στοιχείο που δείχνει αυτή την ανάμιξη μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού χαρακτήρα στον οικισμό, είναι και τα διαβατικά. Φαίνεται ότι η ιδιωτική παρέμβαση ήταν και δημόσια αλλά και ότι δεν υπήρχε  τόσο αυστηρή διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δυο επεμβάσεων στο χώρο. Για τα διαβατικά, υπήρξαν τοπικές μαρτυρίες που προσδιόριζαν την λειτουργία τους ως εμποδίων στην διέλευση ανεπιθύμητων επισκεπτών, όπως των Τούρκων και των πειρατών, με θύρες που διέθεταν. Ακόμα υπάρχει και η εξήγηση της ύπαρξης τους και ως οικοδομικού στοιχείου που συνέβαλε στην υποστήριξη των ιδιοκτησιών με παρόμοια λειτουργία όπως αυτή των αντηρίδων ή των πυλιάστρων. Ως «πύλιαστρα» ορίζονται διαπλατύνσεις των εξωτερικών τοίχων των κτισμάτων που διαμορφώνονται προκειμένου να ενισχύσουν τη στατική επάρκεια της φέρουσας τοιχοποιίας. Είναι στοιχεία οχυρωματικής αρχιτεκτονικής που ενσωματώνονται στα κελύφη των κτιρίων του οικισμού, κυρίως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.