Εξωτερική τοιχοποιία

Οι έξωτερικές, τοιχοποιίες των κτιρίων του οικισμού, όπως και της ευρύτερης περιοχής είναι λίθινες, ανεπίχριστες εξωτερικά και φέρουν κατά κύριο λόγο ξύλινες ενισχύσεις από δρυ ή κέδρο. Για την κατασκευή τους χρησιμοποιούσαν ντόπιες ασπριδερές πέτρες, την προβατίνα και το βολάρι. Το πλάτος των λιθοδομών μετράται στα 90-100 εκ. στη βάση των κτισμάτων και στα 50-70 εκ. στην κορυφή τους. Οι ξυλοδεσιές “τρέχουν” 10 εκ μέσα από τις δύο παρειές της λιθοδομής και συνδέονται μεταξύ τους ανά διαστήματα του ενός μέτρου με άλλα κάθετα σε αυτές ξύλα, τις κλάπες. Οι κλάπες είναι ακατέργαστες διχάλες από αγριόξυλα που πρόβαλλαν το κεφάλι τους έξω από την περασιά του τοίχου. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται η καλύτερη συμπεριφορά της τοιχοποιίας στην κατανομή των φορτίων ή σε ένα επερχόμενο σεισμό γιατί η λιθοδομή συμπεριφέρεται καλά σε θλιπτικές δυνάμεις, ενώ η ξυλοδεσιά ανταποκρίνεται αντίστοιχα καλά σε θλιπτικές καταπονήσεις. Ιδιαίτερη προσοχή δίνεται στις γωνίες της οικοδομής όπου λαξεύονταν τα αγκωνάρια, στα πρέκια και στις ποδιές των θυρών και παραθύρων, στους λαμπάδες και στα ανακουφιστικά τόξα.
Εκτός από τις ξύλινες ενισχύσεις χρησιμοποιούνται και μεταλλικά εξαρτήματα, τα τζινέτια, για το αγκύρωμα της κάσας πάνω στο θύρωμα και οι μεταλλικοί ελκυστήρες στις γωνίες της λιθοδομής αγκυρώνοντας με αυτό τον τρόπο τα ξύλινα πατώματα.