Αντί Επιλόγου

Tout commence à l’école, avec trois cours à propos de notre future expérience. Cette dernière est un voyage d’étude, d’une semaine, à Karitaina, dans le Péloponnèse. Je suis alors dans une équipe de neuf étudiants grecs. Nous partons quelques semaines plus tard pour Karitaina. Des l’arrivée, l’atmosphère traditionnelle de ce petit village, au sommet des montagnes, m’envahit. Les habitants nous accueillent chaleureusement dans un petit café, avant de nous accompagner dans notre gite. Le rapport à l’autre est plus facile  et rapide que dans mes contrées françaises. Une voiture break nous emmène tous les 10 dans les hauteurs. L’aventure commence dans la joie et les rires. Nous arrivons dans une maison traditionnelle, où il fait bon vivre. Le feu de la cheminée nous accueille et nous réunit. 

Chaque jour, nous nous fixions un nouvel objectif dans le but de soulever différentes problématiques. Nous débattons pendant de longues heures au coin du feu. Les débats avancent très lentement mais le résultat est assez satisfaisant. Ces étudiants travaillent en profondeur, chacun cherchent à comprendre, dans les moindres détails, la construction de telle ou telle maison. Ce qui reflète un attachement particulier à leur architecture traditionnelle, et surtout à la conservation de cette dernière. J’ai été particulièrement impressionnée par l’intérêt qu’ils portent aux détails. L’analyse de ces bâtiments fut enrichissante. En effet, faire des relevés de maisons anciennes traditionnelles, donne à son auteur un sentiment de soutient et de protection. Malheureusement, j’ai été déçu, de voir que, beaucoup d’entre elles sont rénovées dans de mauvaises conditions. Ce qui détruit le caractère traditionnel de ce village. Nous avons appelé une partie de ce village, « the small village ». C’est cette partie qui m’a le plus intéressée. La structure est circulaire. Le privé et le public se mélangent pour créer une atmosphère trèss familiale. La limite entre les maisons, leurs jardins (privé) et le chemin (public) est très fine. Ainsi, on se sent chez soit aisément.  Ce « small village » donne l’impression d’une communauté avec ses propres règles. Nous y avons été accueillis très chaleureusement, les maisons nous étaient grandes ouvertes.  

Cette expérience, m’a fait prendre conscience, que la connaissance au préalable de ce type de maison, est indispensable pour prétendre à la conservation. Il me semble que la volonté de conservation  de son patrimoine, est pour un architecte une valeur absolument essentielle. Enfin, la collaboration avec ces étudiants grecs a été évidente et l’intégration enfantine. Ces étudiants sont appliqués, consciencieux et courageux. Ainsi, leur travail en est de même.

Anouk Vialard (Erasmus Student)

Όλα ξεκίνησαν στη σχολή, με τρία μαθήματα πριν τη μελλοντική μας εμπειρία. Αυτή η τελευταία είναι ένα ταξίδι σπουδής, μίας εβδομάδας στην Καρύταινα, στην Πελοπόννησο. Βρέθηκα λοιπόν σε μία ομάδα εννέα Έλλήνων φοιτητών. Αναχωρούμε λίγες εβδομάδες αργότερα για την Καρύταινα. Ήδη από την άφιξη μας, η παραδοσιακή ατμόσφαιρα αυτού του μικρού χωριού, στην κορυφή των βουνών με κυρίευσε. Οι κάτοικοι μας υποδέχονται θερμά σ’ ένα μικρό καφενείο, πριν να μας συνοδεύσουν στον ξενώνα. Οι επαφές με τον άλλο είναι πιο εύκολες και άμεσες απ’ ότι στα μέρη μου. Ένα μεγάλο αμάξι μας μεταφέρει και τους 10 στην κορυφή. Η περιπέτεια ξεκινά με χαρά και γέλια. Φτάνουμε τελικά σ’ ένα παραδοσιακό σπίτι με πολλές ανέσεις. Η φωτιά στο τζάκι μας υποδέχεται και μας ενώνει.

Κάθε μέρα βάζουμε κι έναν καινούριο στόχο με σκοπό να αναλύσουμε διάφορα ζητήματα. Συζητούμε έντονα για πολλές ώρες κοντά στη φωτιά. Οι συζητήσεις εξελίσσονται πολύ αργά, ωστόσο το αποτέλεσμα είναι αρκετά ικανοποιητικό. Τα παιδιά αυτά δουλεύουν σε βάθος, προσπαθούν να καταλάβουν στην παραμικρή λεπτομέρεια την κατασκευή του οποιοδήποτε σπιτιού. Γεγονός που αποδεικνύει μία ιδιαίτερη σχέση με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική και κυρίως με την διατήρηση και προστασία της. Ήμουν ιδιαιτέρως εντυπωσιασμένη από το ενδιαφέρον που δίνουν στην λεπτομέρεια. Η ανάλυση αυτών των κτισμάτων ήταν εποικοδομητική. Πράγματι η καταγραφή αυτών των παραδοσιακών σπιτιών δίνει στον “συντάκτη” ένα αίσθημα υποστήριξης και προστασίας. Δυστυχώς απογοητεύτηκα βλέποντας πολλά απ’ αυτά τα σπίτια να έχουν αποκατασταθεί με κακό τρόπο, γεγονός που καταστρέφει τον χαρακτήρα αυτού του παραδοσιακού χωριού. Αποκαλούσαμε ένα τμήμα του χωριού “Το μικρό χωριό”. Αυτό ήταν και το κομμάτι που με ενδιέφερε περισσότερο. Η δομή είναι κυκλική. Το ιδιωτικό και το δημόσιο αναμειγνύονται, δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα πολύ οικεία. Τα όρια μεταξύ των σπιτιών, των κήπων τους και του δημόσιου περάσματος είναι πολύ ρευστά. Έτσι νιώθουμε άνετα με ευκολία. Αυτό το “μικρό χωριό” δίνει την εντύπωση μίας κοινότητας που θέτει τους δικούς της κανόνες. Μας υποδέχτηκαν εγκάρδια και ήμασταν πάντα ευπρόσδεκτοι.

Αυτή η εμπειρία με έκανε να συνειδητοποιήσω, ότι η εκ των προτέρων γνώση αυτού του είδους σπιτιών είναι απαραίτητη προκειμένου να προβεί κανείς στην διατήρησή τους. Πιστεύω ότι η θέληση για διατήρηση της κληρονομιάς, είναι για έναν αρχιτέκτονα μία αξία εξαιρετικά σημαντική. Η συνεργασία με αυτούς τους φοιτητές κύλησε ευχάριστα και η ενσωμάτωση στην ομάδα ήταν πολύ εύκολη. Τα παιδιά αυτά είναι πολύ ικανά, ευσυνείδητα και δυναμικά. Ετσι και η δουλεια τους δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε λιγότερο.

Anouk Vialard (Φοιτήτρια Erasmus)