Κλασσικό Πηλιορείτικο αρχοντικό , τριώροφο, τρίχωρο με σαχνισιά και φεγγίτες γύψινους. Το 1850 χωρίστηκε στα δύο σε αδερφομοίρια , με αποτέλεσμα να σώζεται η αυθεντική του μορφή μόνο στο δυτικό μισό. Το άλλο μισό , ανακατασκευάστηκε σχεδόν εκ θεμελίων με «νεοκλασσική» αντίληψη του χώρου, χωρίς μεσότοιχο.Ο διαχωριστικός τοίχος ήταν ελαφριά κατασκευή και σήμερα αποτελείται από τούβλα. Οι εξωτερικοί τοίχοι είναι πέτρινοι με ξυλοδεσιές να παρεμβάλλονται και δέχονται ελαφριά μείωση στους ανώτερους ορόφους. Η διαίρεση των χώρων εσωτερικά γινεται με τσατμάδες , ενώ η εσωτερική επικοινωνία επιτυγχάνεται με την ύπαρξη ξύλινης σκάλας. Η στέγη είναι τετράριχτη και στο δυτικό κομμάτι διαθέτει ξύλινο γείσο ενώ στο ανατολικό λίθινο. Το κτίριο διαθέτει ένα επιπλέον κτίσμα στο οποίο συγκεντρώνονταν οι βοηθητικοί χώροι της κατοικίας και το οποίο κόπηκε στη μέση με τη διάνοιξη του κεντρικού δρόμου.