Στέγη

Στην περιοχή μελέτης μας, η τρίριχτη στέγη με το τζάκι στη βορεινή επίπεδη πλευρά αποτελεί τον επικρατέστερο τύπο, ενώ σπανιότερα εμφανίζονται στέγες δύριχτες ή τετράριχτες. Οι συνήθεις διαστάσεις της κάτοψης της στέγης πλησιάζουν την αναλογία 1:2, και το καθαρό άνοιγμα δεν ξεπερνά τα 8 μέτρα.

Ανεξαρτήτως της γεωμετρίας τους, οι στέγες παρουσιάζουν παρόμοια δομή. Στην ανώτερη παρειά του τοίχου τοποθετούνται δύο ξύλα παράλληλα που δένονται μεταξύ τους με ξύλινους συνδέσμους, και πάνω τους έρχεται να πατήσει ο φέρων οργανισμός της στέγης. Αυτός αποτελείται από ένα σύνολο παράλληλων ξύλινων τριγώνων που καταλήγουν στον κορφιά, ένα ισχυρό ξύλινο δοκάρι που διατρέχει όλη τη ράχη της στέγης. Στις παλιές στέγες δεν χρησιμοποιούνται ζευκτά. Τα κεκλιμένα ξύλα των τριγώνων ονομάζονται ψαλίδια ή καδρόνια, ενώ τα οριζόντια τράβες. Οι συνδέσεις μεταξύ των ξύλων γίνονται με σιδερένια καρφιά, και συχνά χρησιμοποιούνται ξύλινες σφήνες.

Πάνω από τον ξύλινο φέροντα οργανισμό τοποθετούνται καλάμια που δένονται μεταξύ τους με κλαδιά δάφνης, τα οποία υποστηρίζουν τα κεραμίδια που στεραιώνονται με παχιά στρώση λεπτόκοκκου κονιάματος.

Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων η στέγη εξέχει από το πάχος του τοίχου ώστε να οδηγεί τα νερά της βροχής σε υδρορρόες που καταλήγουν σε υπόγειες στέρνες.