Το άυλο στοιχείο του τόπου

Οι εμπειρίες μας από τη Δημητσάνα ήταν πολύτιμες και δύσκολα περιγράφονται τα όσα νιώσαμε και πήραμε από τον τόπο αυτό. Είναι το άυλο που ξυπνάει τις αναμνήσεις και η ανάγκη να ειπωθούν στην εργασία αυτή όσα δεν βλέπει το μάτι αλλά νιώθει η καρδιά.

Άνθρωποι με ειλικρινή χαμόγελα μας καλούσαν στα σπίτια τους για να μας φιλέψουν παραδοσιακά σπιτικά  γλυκά του κουταλιού, σιροπιαστά κουλουράκια, ζεστό καφέ ή τσάι. Μας μιλούσαν για τις ομορφιές του τόπου τους και τα ανέμελα χρόνια που περάσανε. Για τις μαζώξεις των συγχωριανών, τους χορούς, τα κεράσματα και τα έθιμά τους. Ακόμα λένε πως μαζεύονται τα καλοκαίρια, της Παναγίας, όλοι στην πλατεία και ψήνουνε. Ένα παράπονο μόνο μας εκμυστηρεύτηκαν... Πως ο νέος κόσμος φεύγει και το χωριό ερημώνει.. Πως πολλά απ' αυτά τα πανέμορφα παραδοσιακά σπίτια εγκαταλείπονται και αφήνονται στη μοίρα τους. Είναι περήφανοι για τους ξενώνες τους γιατί όπως λένε δίνουν ζωή στο χωριό. Τα χρόνια περνούν και παίρνουν μαζί τους έθιμα, συνήθειες, αξίες, ανθρώπους...

Η φιλοξενία όμως δεν χάνεται. Παραμένει το ίδιο αυθεντική σε κάθε σπίτι που μας άνοιξε την πόρτα του, σε κάθε άνθρωπο που μας καλημέρισε, σε κάθε κίνηση φιλέματος, καλωσορίσματος, αγκαλιάς.

Η ζωή στη Δημητσάνα είναι μια καθημερινή ανακάλυψη της ομορφιάς και της απλότητας. Περιπλανώμενος στα πλακόστρωτα καλντερίμια ανάμεσα από τα πετρόχτιστα αρχοντικά με τις μεγάλες ξύλινες πόρτες, αισθάνεσαι την ενέργεια αυτού του τόπου να ρέει μέσα σου. Κάθε τόσο ένα ξέφωτο στο βάθος σε προκαλεί να σταθείς και να θαυμάσεις τη θέα. Όσο η ματιά σου χάνεται στον ορίζοντα, οι σκέψεις σου ταξιδεύουν στις ατέλειωτες κορυφογραμμές.

Όσες φορές και να περνούσαμε από τα ίδια στενά κάθε φορά ανακαλύπταμε και κάτι καινούριο ανάμεσα στις πολύχρωμες εικόνες και τις ποικίλες μυρωδιές. Λες και ο καπνός που έβγαινε από τα αχνιστά τζάκια εισέρρεε στα ρουθούνια μας και μας γέμιζε με έναν αέρα ανανέωσης και ζεστασιάς.

Σε κάθε αναπνοή, τα πνευμόνια εναρμονισμένα με τη φύση ανοίγουν να υποδεχτούν τη φρεσκάδα των δέντρων και της βροχής. Γαληνεύει ο νους και η ψυχή καθαρίζει... Ο παλμός του τόπου αυτού χτυπά στην καρδιά σου...

Όταν πέφτει το σκοτάδι η Δημητσάνα βυθίζεται στη νυχτερινή της σιωπή. Η μαγική της εικόνα αποπνέει μια γαλήνη ονειρική.

Ανεβαίνοντας στο πέτρινο θεατράκι η αράζοντας σε οποιοδήποτε ξέφωτο νιώθεις πως όλη η ομορφιά του κόσμου πραγματώνεται στα πολλά διάσπαρτα φωτάκια αυτού του χωριού. Καθένα από τα πέτρινα σπίτια με τις κεραμιδοσκεπές τυλίγεται στο δικό του γλυκό υποκίτρινο φως που καθώς αντανακλάται πάνω στην πέτρα δημιουργώντας σκιές, κάνει το σύνολό τους να φαντάζει από μακριά σαν μεσαιωνικό χωριό που φωτίζεται από λάμπες πετρελαίου.