Ιδιωτικοί Ελεύθεροι Χώροι - Αυλές

   Ο ιδιωτικός απ' τον ελεύθερο χώρο διαχωρίζεται άλλοτε μέσω ισχυρότερων και άλλοτε μέσω χαλαρότερων ορίων. Λόγω του έντονου φυσικού ανάγλυφου και των υψομετρικών διαφορών προέκυψε η ανάγκη ύπαρξης υπερυψωμένων ή χαμηλωμένων αυλών σε σχέση με το επίπεδο του δρόμου. Το όριο μεταξύ ιδιωτικών αυλών και δημόσιου δρόμου υπογραμμίζεται και ενισχύεται από την ύπαρξη πέτρινων τοίχων (αναλειμματικών) που επιτελούν ρόλο αντιστήριξης, συγκρατώντας τα χώματα των υπερυψωμένων αυλών από τους χαμηλότερους δρόμους. Στην κατηγορία των χαλαρότερων ορίων ιδιωτικού-δημοσίου εμπίπτουν ελαφριά διαχωριστικά όπως συρματοπλέγματα γύρω από αυλές σε σημεία-πλαγιές του οικισμού με ηπιότερη έως και μηδενική κλίση. ​ 

   Επιπρόσθετα, όσον αφορά την τοποθέτηση των αυλών σε σχέση με τον δρόμο και την κατοικία, δεν διακρίνεται κάποια σαφή τυπολογία καθώς υπάρχουν αφενός αυλές οι οποίες μεν στρέφονται προς τον δρόμο αλλά διαχωρίζονται αισθητά από αυτόν και άλλες, ιδιωτικότερες, οι οποίες προστατεύονται από τους δημόσιους χώρους καθώς "κρύβονται" πίσω από το μέτωπο της κατοικίας. Το ενδιαφέρον κεντρίζει η ύπαρξη κοινών αυλών μεταξύ 2 ή και 3 κτιρίων, οι οποίες πιθανότατα εξελίχθηκαν σε χρηστικό χώρο αυλής μεταξύ πολλαπλών κτιρίων από τον απλώς αδόμητο χώρο μεταξύ τους που αποτελούσαν αρχικά, οι οποίες δημιουργούν κοινό χώρο και σύνδεσμο μεταξύ των κατοικιών από τις οποίες χρησιμοποιούνται. Υπάρχουν, τέλος, δρομάκια και μονοπάτια που ξεκινούν ως δημόσια καταλήγουν σε αυλές σπιτιών ή δεν  καταλήγουν πουθενά. Έτσι δεν αποτελεί σπάνιο φαινόμενο , ο επισκέπτης ή περιπατητής άθελά του να διασχίζει ιδιωτικούς χώρους.