Παρόλο που το Λάχι δεν είναι παραθαλάσσιος οικισμός, το 95% του πληθυσμού του ασχολήθηκε με τη θάλασσα. Από τα μέσα του 19ου αιώνα, κατάφεραν να οργώσουν τα παράλια των Ελληνικών ακτογραμμών και να αποκτήσουν φήμη εργατικού, συνεπούς και ολοκληρωμένου ναυτικού. Ξεκινούσαν από το Λάχι και έφταναν μέχρι τη Χαλκιδική, το Βόλο, το Γαλαξίδι, τις Σποράδες, ακόμα μέχρι την Καλαμάτα, τις ακτές της Αττικής και τα νησιά των Κυκλάδων.
Εκτός όμως από την αλιευτική τους ενασχόληση, σημαντική υπήρξε η παρουσία τους στην τότε εμπορική ναυτιλία, ως καραβοκύρηδες, οι οποίοι με τα εμπορικά πλοία διακινούσαν τα προϊόντα των Βατίκων (Λάδι, Κρεμμύδια, Φιστίκια) σε όλη την Ελληνική επικράτεια.
Με την επίσκεψή μας στο χωριό και μέσα από τις συζητήσεις με τους κατοίκους, μάθαμε ότι η πλειοψηφία αυτών των οικογενειών, είχαν πατέρα ή παππού καπετάνιο και είχαν δεύτερη κατοικία στον Πειραιά. Επίσης, επισκεπτόμενοι το Λάχι τον Οκτώβρη μήνα, ήμασταν τυχεροί, διότι οι ντόπιοι είχαν επιστρέψει εκεί, από τις μόνιμες κατοικίες τους στην Αθήνα για τη συγκομιδή της ελιάς. Οι περισσότεροι Λαχιώτες είχαν κτήματα με ελιές, τις οποίες παλιότερα χρησιμοποιούσαν και για πώληση, πλέον όμως με την αστικοποίηση και την παραμέληση του πρωτογενούς τομέα, μαζεύουν τις ελιές και παράγουν λάδι κυρίως για προσωπική χρήση.