Το συγκεκριμένο μέτωπο του δρόμου αποτελείται από τρία κτίρια, δύο ξενώνες, τη Θεονύμφη και το αρχοντικό Καζάκου,καθώς και ένα ερείπιο.
Τα κτίρια εφάπτονται με μεσοτοιχίες που μαρτυρούν πυκνότητα δόμησης την εποχή της ανέγερσής τους, δημιουργώντας έτσι ένα ενιαίο μέτωπο το οποίο διασπάται μόνο από τη διαμπερότητα του γωνιακού ερειπίου. Οι ξενώνες διαφέρουν υψομετρικά πάνω από ένα μέτρο χωρίς παράφωνα αποτελέσματα στη γενικότερη εντύπωση. Στην απόληξη του δρόμου ανηφορίζοντας βρίσκεται ένα πλήρως ερειπωμένο κτίριο από το οποίο έχει διασωθεί μόνον ο εξωτερικός πέτρινος τοίχος, ένα ταιριαστό τέλος στη σύντομη περιπλάνηση στο παρόν και στο παρελθόν του δρόμου αυτού.
Ο ξενώνας του «Καζάκου» είναι παλιό αρχοντικό με τωρινή χρήση ξενώνα σε σχήμα γάμα. Χαρακτηριστικός είναι ο θόλος που συναντά κανείς στην όψη του από το δρόμο του αναπτύγματος. Τα ανοίγματα των δύο ορόφων είναι διαρθρωμένα σε τρεις ζώνες, ενώ στο ισόγειο είναι διάσπαρτα μεταξύ των ζωνών αυτών. Τα αρχικά κουφώματα έχουν αντικατασταθεί, ωστόσο δεν παρατηρείται άλλη επέμβαση εξωτερικά.
Η «Θεονύμφη» είναι ένα στενομέτωπο μακρινάρι με τωρινή χρήση ξενώνα σε κεντρικό σημείο του χωριού. Είναι παραδοσιακά πετρόχτιστο κτίριο με ισόγειο, δύο ορόφους και υπόγειο. Η όψη του έχει υποστεί επεμβάσεις, με αντικατάσταση των κουφωμάτων, πατζουριών, τόξων και του λίθινου διακόσμου γύρω από τα κουφώματα, επέκταση του εξώστη και προσθήκη στεγάστρου. Η συνολική εικόνα ωστόσο μαρτυρά τις αρχές του αρχικού σχεδιασμού του.
Το ερείπιο έχει γκρεμιστεί ως το ύψος της Θεονύμφης και έχει κατακλυστεί από βλάστηση, αποπνέοντας την πλήρη εναρμόνιση του κτισμένου με τη φύση. Τα ανοίγματα του είναι διαρθρωμένα σε τρεις ζώνες κι εδώ, με εξώστες στους δύο ορόφους και τρεις μεγάλες εισόδους στο ισόγειο. Έχει συγκρατήσει τα δομικά στοιχεία της όψης, τους χοντρούς πέτρινους τοίχους και τα ανοίγματα, συνταιριάζοντας εν τέλει τα δύο προηγούμενα πιο εκσυγχρονισμένα κτίρια με την αρχική εκδοχή τους, το παραδοσιακό πετρόχτιστο μακρινάρι.