Χαρακτηριστικότερες επεμβάσεις είναι οι εξής:
Ελάχιστες είναι σήμερα οι οικίες στις οποίες διατηρείται ο ξύλινος εξώστης που αποτελούσε και τον κύριο τρόπο εισόδου στο οίκημα και οι περισσότερες από αυτές είναι ερειπωμένες. Βέβαια είναι δύσκολο να κρίνουμε πότε έγιναν οι αλλαγές αυτές, καθώς μεγάλο μέρος των κτηρίων που κατασκευάστηκαν μεταξύ των 1920 και 1930 διέθεταν εξαρχής εξώστες από μπετόν, ενώ σε άλλα παλαιότερα κτίσματα προστέθηκαν εκ των υστέρων.
Αυτές οι παρεμβάσεις αρχίζουν μάλλον το 1930 (όπου και ήταν πιο περιορισμένες) και εντάθηκαν τη δεκαετία του ’60. Χαρακτηριστικότερη (και συνηθέστερη) είναι η περίπτωση όπου το ξύλινο μεσοδόκι αντικαθίσταται από μεταλλική δοκό ή δοκό οπλισμένου σκυροδέματος, ενώ παραμένει η δευτερεύουσα διαδοκίδωση όπως και η επικάλυψη με σανίδες.
Στη μία ανήκουν μονολιθικά πρέκια ή και ποδιές από σκυρόδεμα που εναρμονίζονται αρκετά με το χαρακτήρα των κτισμάτων. Αυτά είτε δημιουργήθηκαν έτσι εξ’αρχής είτε προστέθηκαν αργότερα σε απόπειρες ανακαίνισης ή συντήρησης.
Στην άλλη ανήκουν διευρύνσεις και ενισχύσεις των ανοιγμάτων, όπου έγινε εκτενής και απρόσεκτη χρήση σκυροδέματος, που αλλοιώνει σημαντικά τις όψεις των κτηρίων.
Η συγκεκριμένη παρέμβαση δε συνεπάγεται αλλοίωση, εφόσον υπάρχουν περιπτώσεις όπου έγινε σωστά, με προσεκτική επιλογή του χρώματος, του τύπου και του τρόπου τοποθέτησης του κουφώματος. Ωστόσο στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα νέα κουφώματα δεν έχουν καμία ομοιότητα ως προς το σχήμα και το χρώμα με τα παλιότερα ξύλινα, και συνιστούν μία από τις συχνότερες παρεμβάσεις σε παραδοσιακό κτίσμα.