Δίκτυο ύδρευσης - στέρνες

Η θέση του Καπέσοβου στη Μεζαριά, η οποία χωρίζεται από τον ορεινό όγκο της Γκαμίλας με βαθειά χαράδρα, το τοποθετεί εκτός του βασικού υδροφόρου ορίζοντα, με αποτέλεσμα να είναι σχετικά άνυδρο. Υπήρχαν μερικές πηγές χαμηλά στο χωριό (1960), από τις οποίες όμως μόνο μία ή δύο είχαν νερό τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού, ενώ δεν υπήρχε δυνατότητα για πηγάδια μέσα στο χωριό. Έτσι οι κάτοικοι αναπλήρωναν, μέχρι τα τελευταία χρόνια, την έλλειψη νερού με εξελιγμένα συστήματα συλλογής, από τις στέγες των σπιτιών των όμβριων υδάτων και στη συνέχεια μέσω καναλιών, σε ευρύχωρες στέρνες και μέσω ροών σε υπόγειες δεξαμενές. Αυτές τα καλοκαίρια καθαρίζονταν εσωτερικά και εξωτερικά όσο ήταν δυνατό. Η συλλογή νερού από βροχή ή από χιόνια που έλιωναν, ξεκίναγε τον Οκτώβριο και τελείωνε το Μάιο. Το νερό αυτό ήταν πολύ σημαντικό για τους κατοίκους, καθώς το χρησιμοποιούσαν όχι μόνο για κατανάλωση (πόση), αλλά και για πλύσιμο. Το 1974 κατασκευάστηκε δίκτυο ύδρευσης στο χωριό. Το εσωτερικό κονίαμα που καλύπταν τις στέρνες, για να εξασφαλίσουν τη στεγανότητα της δεξαμενής αλλά και την καθαρότητα  του πόσιμου νερού απόαυτό ακριβώς το επαλειφόμενο υλικό, λεγόταν κουρασάν. Αποτελούσε μείγμα από ασπράδι αυγού, κεραμίδι σε σκόνη, ποταμίσια άμμο και ασβέστη.

Υπάρχουν τρεις στέρνες στο χωριό. Η πρώτη βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, που ήταν  της οικίας του Αλέξη Νούτσου, γραμματέα του Αλή Πασά. Επιπλέον, υπάρχει μία ακόμα στην εκκλησία της πλατείας και η τελευταία στην Πασχάλειο Σχολή. Η παλαιότερη και μεγαλύτερη από αυτές, είναι η πρώτη του Νούτσου, που η ηλικία της υπολογίζεται πάνω από τρεις αιώνες.

Τα πλούσια σπίτια συνδέονταν με έναν αγωγό που έτρεχε κάτω από τα καλντερίμια και οδηγούσε τα λύματα μακριά από το χωριό.