Λιμάνι Γέρακα

Το Λιμάνι του Γέρακα βρίσκεται στις ανατολικές ακτές της Πελοποννήσου. Η μορφολογία του είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Το νερό της θάλασσας εισχωρεί στη στεριά μέσα από μια στενή λωρίδα και σχηματίζει έναν κολπίσκο τόσο στενό που μοιάζει πολύ με τα φιόρδ που συναντάμε στη Νορβηγία. Το τοπίο, ανάλογα με την οπτική γωνία που το παρατηρεί κανείς, θυμίζει λίμνη ή ποτάμι. Αυτό που το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι το λιμάνι και ο οικισμός είναι κρυμμένα από τη θάλασσα. Πιθανόν αυτός ήταν ένας από τους λόγους που οι πρώτοι κάτοικοι εγκαταστάθηκαν εκεί, γιατί πέρα από το εύκολο εμπόριο, η γεωγραφία τούς παρείχε προστασία από θαλάσσιους εισβολείς.

Αποτελεί σημαντικότατο υδροβιότοπο ο οποίος φιλοξενεί πολλά διαφορετικά είδη χλωρίδας και πανίδας και είναι ενδιάμεσος σταθμός αποδημητικών πουλιών.

Στο έργο του Ανδρέα Καρκαβίτσα “Λόγια της Πλώρης” συναντάμε μία ιστορία σχετικά με το Λιμάνι του Γέρακα που αποδίδει πλήρως τη μοναδικότητα της μορφολογίας του. 

Ο καπετάν Βαλμάς και ο γιός του ο Γιώργης πέφτουν πάνω σε καταιγίδα ενώ έπλεαν με το πλοιάριό τους κοντά στις ακτές της Πελοποννήσου. Ο Γιώργης θυμάται ότι υπάρχει λιμάνι κοντά και βάζει πλώρη προς τα εκεί. Ο πατέρας του όμως δε βλέπει τίποτα πέρα από βράχια τα οποία ψηλώνουν όσο περισσότερο εισχωρούν στο “φιορδ”. Νομίζοντας ότι ο γιός του τον κοροϊδεύει και θέλει να τον εξευτελίσει στις τελευταίες του στιγμές, αρπάζει το στιλέτο από τη ζώνη του και τον σκοτώνει. Την στιγμή που ο Γιώργης πεθαίνει, το πλοιάριο μπαίνει στην ασφάλεια του κολπίσκου όπου είναι το λιμάνι του Γέρακα.

“Λιμάνι δεν ξεχωρίζει πουθενά. Η στεριά ψηλώνει ακόμη, πέτρα μονοκόμματη, άγρια σαν οστρακοντυμένος κολοσσός. Ούτε σχισμάδα δείχνει, ούτε λάκκωμα στις πλαγιές. Και το νερό ακούραστοαφροκοπανίζει τα πόδια της, πλένει τα και λευκαίνει, δούλος ταπεινός και μαζί εχθρός της θανάσιμος.”

“Το τρεχαντήρι μ’ ένα τρέμουλο στάθηκε ακίνητο. Ούτε κύμα το δέρνει, ούτε άνεμος πια. Λιμανάκι ολοστρόγγυλο, με καταπράσινες πλαγιές, με σπιτάκια πασίχαρα, με κάστρου χάλάσματα ζερβόδεξα ανοίγει εμπρός στο θαλασσόδαρτο ξύλο.”

Ο οικισμός του Λιμανιού είναι αναπτυγμένος γραμμικά. Η διάταξή του, καθώς και ο κεντρικός δρόμος ακολουθεί την ακτογραμμή. Δεν αναπτύσσεται ιδιαίτερα προς τις πλαγιές του λόφου. Τα σπίτια φτάνουν σχεδόν μέχρι το σημείο που η θάλασσα εισχωρεί στη στεριά. Η εγγύτητα με τη θάλασσα επιτρέπει σε όλα τα σπίτια που βρίσκονται πάνω στον κεντρικό δρόμο να έχουν άμεση πρόσβαση σε αυτή. Γι’ αυτό μπορούμε να παρατηρήσουμε τις δεκάδες μικρές προβλήτες που έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος της ακτής. Οι προβλήτες αυτές αποτελούν μια άτυπη ιδιοκτησία μεταξύ των κατοίκων και δείχνουν την στενή σχέση του οικισμού με τη θάλασσα. Επίσης έχουν πάρει μέτρα για να μην πλημμυρίζουν τα σπίτια τους όταν ανεβαίνει η παλίρροια.