Γενικά χαρακτηριστικά

Στον οικισμό ο μέγιστος αριθμός ορόφων σε ένα κτίσμα φτάνει τους 3 (τρείς), με τα διώροφα να είναι η επικρατέστερη τυπολογία. Ως προς την εξωτερική όψη, φαίνεται πως τα σχέδια έγιναν με βάση την κεντρική συμμετρία, δουλεύοντας πάντα με εγκάρσιους και κάθετους άξονες. Οι κάτοικοι επιλέγουν να έχουν ως αποθηκευτικούς χώρους, τον χαμηλότερο όροφο (σε αυτή τη περίπτωση η κεντρική είσοδος και ο πυρήνας του σπιτιού βρίσκεται στον επάνω όροφο) ή ένα δεύτερο μικρότερο κτίσμα το οποίο βρίσκεται πλησίον του κεντρικού. Η κύρια είσοδος βρίσκεται στο μέσο της πρόσοψης, με δύο παράθυρα αντί-διαμετρικά της, ενώ τα ανοίγματα στους ψηλότερους ορόφους διατάσσονται συμμετρικά ως προς τον κεντρικό άξονα του κτίσματος.

Στα νεότερα κτήρια (μεταγενέστερα του 1943) γίνεται χρήση σοβά σε όλη την επιφάνεια της πρόσοψης με την κατασκευή να είναι τελείως αφανής στο μάτι του θεατή. Παρατηρείται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους μία έλλειψη σύνδεσης με το περιβάλλον. Κάτι τέτοιο εντοπίζεται στην επιλογή χρωμάτων στις όψεις, των υλικών, της τυπολογίας κάτοψης αλλά και τοποθεσίας.  Σίγουρα μιλάμε για ένα ποσοστό και όχι το σύνολο του οικισμού. Υπάρχουν παραδείγματα νεοπηλιορείτικης αρχιτεκτονικής που αναπτύσσονται πολύ αρμονικά στο χώρο έχοντας παράλληλα τον απαραίτητο σεβασμό στα προγενέστερα.

Στα παλιότερα κτήρια (προγενέστερα του 1943) έχει γίνει χρήση τοπικών υλικών κατασκευής (σχιστόλιθοι, ξύλα). Εμφανής είναι η σύνδεση κτίσματος και τοπίου, ενώ τα στοιχεία της κατασκευής είναι εμφανή στην όψη αλλά και στο ανάπτυγμα του κτηρίου.