Γεωφυσικά χαρακτηριστικά της Ηπείρου

Ο χώρος της Ηπείρου, σχεδόν στο σύνολο του, αποτελείται από ψηλά βουνά. Το κυριότερο ορεινό συγκρότημα είναι η οροσειρά της Πίνδου, που αποτελεί τον πιο σημαντικό ορεινό όγκο στα ανατολικά όρια του χωριού της Ηπείρου.Μια άλλη σημαντική, αλλά μικρότερης κλίμακας σημασίας οροσειρά, είναι αυτή που σχηματίζουν η Ολύτσικα-Τόμαρος, η οποία αναπτύσσεται σχεδόν παράλληλα με την οροσειρά της Πίνδου με διεύθυνση από Βορρά προς Νότο.Η ιδιότυπη διάταξη των οροσειρών, όπως είναι φυσικό, διαμόρφωσε και τον προσανατολισμό της φοράς της κοίτης των κυριότερων ποταμών της περιοχής.

 Τα κύρια ποτάμια που διασχίζουν την “Παλαιά Ήπειρο” είναι ένας κλάδος του Αώου που κινείται προς τα δυτικά, ο Καλαμάς και ο Αχέρων που κατευθύνονται επίσης στα δυτικά και ο Λούρος με τον Άραχθο που εκβάλλουν στα νότια.Ο τρόπος με τον όποιο αναπτύσσονται οι κύριοι ορεινοί όγκοι, με κατεύθυνση Β-Ν και παράλληλα, στο ανατολικό άκρο και στο μέσον του Ηπειρωτικού χώρου, συμβάλλει στο να διαχωρίζεται εμφατικά η έκταση της Περιφέρειας της Ηπείρου σε δύο τμήματα:

 Το ένα στα δυτικά, που μπορεί να χαρακτηριστεί ως “παραλιακό” και το άλλο στα ανατολικά, το οποίο αποτελεί την ενδοχώρα και καταλαμβάνει το μεγαλύτερο τμήμα της Παλαιάς Ηπείρου. Τα ανοίγματα που αφήνουν οι παραπάνω οροσειρές, σε συνδυασμό με τις κοίτες των ποταμών και οριοθετούνται πότε απόλυτα και πότε ελαστικά, διαμορφώνουν τις μικρότερες περιοχές ως φυσικές χωροταξικές υποπεριφέρειες.Οι πιο σημαντικές δε από αυτές είναι: στην ενδοχώρα, η άλλοτε υποπεριφέριεα της Αμβρακίας και σήμερα του νομού Άρτας, η υποπεριφέρεια της Κασσωπαίας και σήμερα της Πρεβέζης και τέλος η υποπεριφέρεια της Θεσπρωτίας και σήμερα του ομώνυμου νομού.