Ιδιωτικοί Ελεύθεροι Χώροι - Αυλές

Σύμφωνα και με τη λαογραφία, από τις απαρχές του οικισμού, κάθε οικογένεια είχε τουλάχιστον έναν δικό της κήπο-περιβόλι να καλλιεργεί όπου και παρήγαγαν για αυτοκατανάλωση γεωργικά προϊόντα.  Το γεγονός αυτό συνδέεται τόσο με τη γεωλογία του τόπου, καθώς το όχι ιδιαιτέρως γόνιμο έδαφος δεν ενδεικνυόταν για εκτεταμένες καλλιέργειες αυτού του τύπου, αλλά και η πολεοδομική διάταξη των κτηρίων, που είτε από καθαρή επιλογή είτε λόγω του ανάγλυφου  του εδάφους, είχαν απόσταση μεταξύ τους αφήνοντας χώρο ελεύθερο για άλλες χρήσεις. Έτσι παρατηρούμε συχνά  πλευρικές αλλά και περιμετρικές των κτηρίων αυλές, και ειδικότερα για τα κτήρια κατόψεως Γ συναντάμε συχνα μια αυλή περικλειόμενη και προστατευόμενη από το κτήριο.

Η σημερινή εικόνα διαφέρει κατά πολύ από την αρχική καθώς οι φράχτες  αλλά και οι πλακοστρώσεις των αύλειων χώρων  ακολουθούν τα σύγχρονα δεδομένα, παρ’όλα αυτά μπορεί κανείς να διακρίνει την έλλειψη μαντρότοιχου, και την προτίμηση σε κιγκλίδωμα που επιτρέπει την οπτική επαφή κυρίως από την αυλή προς το δρόμο και όχι το αντίστροφο αξιοποιώντας τις φυσικές υψομετρικές διαφορές. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις που η είσοδος του κτηρίου και της αυλής ήταν ανεξάρτητες, είτε η προσπέλαση στην αυλή γινόταν μόνο μέσα από την κατοικία λόγω του πρανούς του εδάφους. Ακόμα, λόγω και πάλι του έντονου ανάγλυφου έχουμε αυλές που από τη μία πλευρά  (συνήθως αυτήν της εισόδου βρίσκονται στο επίπεδο του δρόμου και από την άλλη χαμηλότερα, και αξιοποιούνται εκεί ως αποθήκες ή βοηθητικοί χώροι (λόγω μειωμένου ηλιασμού)  ή υψηλότερα, και τότε αποτελούν τη 'κύρια' αυλή.