Καταγωγή και Εξέλιξη Κατασκευής

Η μεταφορά των υλικών κατασκευής, παρόλο που βρίσκονται κοντά στον οικισμό, ήταν σχετικά δύσκολη, λόγω των αποκριμνων πλαγιών, και την έλειψη "δρόμων". 

Τα κτήρια, πριν και μέχρι τον 17ο αιώνα, είναι μικρά και μονόχωρα και κτίζονται από τους κατοίκους τους συνήθως. Έπειτα από τότε, τα κτίρια αναλαμβάνουν και τα κτίζουν τεχνίτες. Οι τεχνίτες κτίζουν χωρίς σχέδιο, μέσω μιας διαδικασίας απόπειρας και σφάλματος, που σταδιακά βελτιώνει την κοινή εμπειρία του κτισίματος. Αναπτύσσεται η εμπειρική στατική γνώση χωρίς υπολογισμούς, που σε κατοπινές μελέτες αποδεικνύεται πολύ έγκειρη. Η διαφοροποίηση τους εξωτερικά σε χρονική συνέχεια είναι μάλλον στον όγκο, το μέγεθος, παρά στα υλικά ή την τοιχοποιία. Η αλλαγή στο ύφος και την αρχιτεκτονική έκφραση είναι πολύ αργή και σταδιακή. Αυτό οδηγεί σίγουρα στην οπτική ομοιογένεια του οικισμού.

Σε μία επόμενη που οι κάτοικοι αποκτούν σχέση με την Ευρώπη, οι ντόπιοι μάστορες αναλαμβάνουν αρκετές φορές να εκτελέσουν σχέδια που έρχονται από το εξωτερικό. Αυτά εισάγουν ορισμένα νέα στοιχεία όπως άλλωστε είναι και η γενικευμένη χρήση του σίδερου.

Στις μέρες μας, ο ίδιος μάστορας δουλεύει στο Καπέσοβο και τα γύρω χωριά. Η σύνδεση με την υπόλοιπη Ελλάδα, ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνα φαίρνει τυπολογίες από την υπόλοιπη Ελλάδα που αλλοιώνουν σχετικά τον αυθεντικό χαρακτήρα αλλά απαντούν οικονομικά και πρακτικά σε σύγχρονα ζητήματα της κατοίκισης, τα οποία απασχολούν τους κατοίκους που άλλωστε έχουν ζήσει κατα κανόνα σε αστικά κέντρα.