Συμπεράσματα

Το Καπέσοβο, ακολουθώντας παράλληλη πορεία με τα υπόλοιπα Ζαγοροχώρια έφτασε σε άνθιση τον 18^ο και 19^ο αιώνα. Αυτό παράγει μία πολύ ιδιαίτερη συνθήκη, αφού υπερισχύουν τα μεγάλα αρχοντικά σπίτια από τα πιο πρωτόγωνα, επιβεβαιώνοντας ένα πολύ υψηλό βιωτικό επίπεδο για την τοπική κοινωνια. Η ειρήνη και η ανάπτυξη στον χώρο της Ηπείρου για πάνω από διακόσια χρόνια, λόγω της απροσιτότητας της αλλά και της αυτοδοιήκησης της υπό ευνοϊκό καθεστώς των Οθωμανών οδηγεί σε μια ομοιογενή κοινωνία και αρχιτεκτονική με ισχυρές συνδέσεις και επιρροές με την Ευρώπη.

Σε μια επόμενη φάση, αυτή η συνθήκη αίρεται, το βιοτικό επίπεδο πέφτει και σε συνδιασμό με την υπόλοιπη περιοχή περνάει μέσα από διάφορα συμβάντα στην αφάνια. Τα μεγάλια σπίτια χωρίζονται και οι κάτοικοι γίνονται πιο εσωστρεφείς. Μέσα στους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Β’ ΠΠ και τον Εμφύλιο, ο χώρος του Ζαγορίου αποψιλώνεται και οι κάτοικοι μεταναστεύουν στα αστικά κέντρα. Ο πληθυσμός πέφτει. Αυτό οδηγεί στην σύγχονη εποχή το χωριό σε μια ιδιαίτερη κατάσταση όπου ο πληθυσμός είναι αραιός.

Κατά την δεκετία του ’80, οπότε και αρχίζει το ενδιαφέρον για τον τουρισμό στην περιοχή, τα χωριά αποκτούν έναν διαφορετικό χαρακτήρα. Περνάνε σε μια κατάσταση διατηρηταίου σκηνικού, όπου παλιά σπίτια γίνονται ξενώνες, τα καλντερίμια καθαρίζονται και προσέχονται, όμως οι κάτοικοι είναι πλέον εποχιακοί. Πέραν των επαγγελματιών, οι κάτοικοί του είναι κυρίως της τρίτης ηλικίας. Η ζωή στο χωριό αποκτάει ήπιο εμπορικό χαρακτήρα, στο Καπέσοβο τουλάχιστον όπου οι αλλιώσεις είναι πιο περιορισμένες. Σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι το αυτάρκες χωριό με την δραστήρια ζωή, που ήταν κατά τους περασμένους αιώνες.