Παρατηρούμε στο κεντρικό τμήμα του χωριού, που εντοπίστηκαν τα χαρακτηριστικά των παραδοσιακών οικισμών(πυρήνας), ότι όλες οι αυλές των σπιτιών συναντιούνται. Δεν υπάρχουν όρια μεταξύ τους και όλες μαζί συγκροτούν μία μεγάλη αυλή.
Επιπλέον, αναγνωρίζονται στοιχεία φρουριακού χαρακτήρα στο συγκεκριμένο τμήμα του οικισμού. Στα πλαίσια της ανάγκης για ένοπλη άμυνα, τα σπίτια είναι χτισμένα εφαπτόμενα και υπάρχει εσωτερική επικοινωνία. Κρυφές έξοδοι από το χωριό και καταπακτές, που υπάρχουν μέχρι σήμερα, επιβεβαιώνουν τον παραπάνω ισχυρισμό.
Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων ο λόγος για τον οποίο έχτιζαν τα σπίτια τους με αυτόν τον τρόπο ήταν λειτουργικός. Το χωριό λειτουργούσε συσπειρωτικά. Οι κάτοικοι συνεργάζονταν προκειμένου να επιβιώσουν και να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Μπορούσε κανείς, σε περίπτωση επίθεσης, να μπαίνει σε ένα σπίτι και να βγαίνει τρία ή και τέσσερα σπίτια παρακάτω προκειμένου να διευκολύνεται η διαφυγή των κατοίκων.
«Οι Κρήτες, αν και πολλές φορές διχονοούσαν και φιλονικούσαν μεταξύ τους, όταν τους επετίθεντο εξωτερικοί εχθροί συμφιλιώνονταν και συμπαρατάσσονταν. Και αυτός ήταν ο ονομαζόμενος από τους ίδιους συγκρητισμός».(Μετάφρ. από τα Ηθικά του Πλούταρχου, 1ος)